Sinds 14 augustus liggen we knus in de binnenhaven van Pythagorion op Samos. Deze naam verwierf het stadje pas in de jaren zestig van de vorige eeuw. Dit alles ter ere van zijn beroemdste inwoner uit de oudheid, Pythagoras. De man die met zijn fameuse stelling miljoenen schoolkinderen moeilijke momenten bezorgde en nog steeds bezorgt.
Op de kade staat er nog een mooi kunstwerk opgedragen aan hem.
Bedoeling is dat we hier een weekje blijven. Alles is hier voorhanden tot een wassalon toe.
De kade is 's avonds druk maar er is geen boem boem muziek.
Maar ondertussen is het alweer 4 weken geleden dat ik uit Istanboel terug arriveerde in Lesbos. De eerste dagen had ik nog wat gezelschap van Phil & Alison, ook overwinteraars uit Lefkas. Ze bleken al vrij goed thuis in de verschillende Griekse eetgelegenheden. Zo leerde ik een Ouzerie kennen. Men neemt hier verschillende kleinere gerechtjes en spoelt die dan door met ouzo, waarvan men meestal een zeer grote variatie in huis heeft. Meestal wordt het laat.
Af en toe krijg ik eens nieuwe buren. Enkele dagen een Russische solozeiler die steeds maar weer een soort gesprek tracht aan te gaan. Op zeker moment wil hij aan zijn Franse buren wel laten zien dat hij toch wat "gearriveerd" is.
De Fransen trachtten hem wat te negeren. Maar op zeker moment steekt hij toch een kartonnetje vin de pays omhoog en zegt: "Look, I drink French wine too". " Ah good" zeggen de Fransen verveeld. Ik had nu ook niet verwacht dat ze de Marseillaise zouden gaan zingen.
Hilde kan haar bezoekje aan België tot 2 weken beperken en op 29 augustus ga ik haar op pikken aan de luchthaven.
Ze is in gezelschap van Rosita, een vroegere buurvrouw. Ze moet het nog wat voorzichtig aandoen na de kleine knieoperatie die ze onderging.
Rosita blijft een week bij ons en nadien gaat ze wat uitblazen in Molivos, aan de noord kust van Lesbos.
Om dit wat te regelen huren we een auto en toeren rond het eiland naar Molivos en Petra.
Via mail komen we te weten dat Gary & Louise, onze Australische buren uit Lefkas, ondertussen in de buurt van Lesbos aan de Turkse kust voor anker liggen met hun catamaran Takamoana. Zij moesten als niet EU inwoners 3 maanden uit de EU. Pas eind augustus kunnen ze terug inklaren. We zeilen met een goed briesje naar Bademli limani, waar een hartelijk weerzien volgt.
Na verschillende Gin Tonic's, een curryschotel en nog wat, geraakt ieder terug in de juiste boot. Wat niet wil zeggen dat het stijlvol gebeurde.
We blijven 2 dagen in de Turkse baai hangen maar besluiten naar een rustige baai in Lesbos over te steken..
We kiezen voor het mooie Skala Loutra, in de meest oostelijk gelegen binnenzee van Lesbos, de Golf van Yeras.
We ankeren omdat het makkelijker is om te zwemmen en binnenin de boot is het een stuk koeler.
Skala Loutra is een slaperig vissersdorpje met een vrij actieve vissersvloot. De enige taverna op de kade wordt rechtstreeks bevoorraad. Voor winkels moeten we een half uurtje wandelen naar het hogerop gelegen dorpje Loutra.
Tijdens één van onze tripjes naar de kade zien we een visser een versgevangen tonijn versnijden. Hij snijdt er mooie fileetjes uit.
Vanavond maar is in de taverna gaan kijken.
's Avonds blijkt het lekkers er te verkrijgen.
We eten het beestje licht gegrild. Men rekent €6 voor een royale portie. Als je wat weg blijft uit de toeristische centra is Griekenland nog steeds spotgoedkoop.
Ondertussen is het Meltemi seizoen in volle gang, sinds begin juli staat er haast onophoudelijk een noordenwind van 5 à 6 Bf.
Om terug naar Mytilini te keren zouden we daar tegenin moeten.
Niemand heeft er echt zin in, we nemen dus de bus naar Mytilini om Rosita af te zetten en nog wat te shoppen. Was wel leuk om eens bezoek te hebben.
We zijn ondertussen al een maand op Lesbos, tijd om verder te trekken. Het grote eiland Chios doen we niet aan. De haven heeft er een slechte reputatie. De in en uitvarende ferry's hebben al vele jachten schade toegebracht met hun boeggolven.
We kiezen Oinoussa, een kleine puist tussen Chios en de Turkse kust. Onafgezien dat het een klein stadje is heeft het toch enkele van de grootste scheepsmagnaten voortgebracht.
Erg gastvrij zijn ze er niet. Als we willen aanmeren worden we aangemaand om te ankeren in de haven. Enkel grote jachten welkom hier. Winkels zijn er ook niet echt en de taverna waar we 's avonds gaan eten is ook al niet veel soeps.
Via mail weten we dat Gary & Louise een beetje verder aan de Turkse kust voor anker liggen. Bij onze vorige ontmoeting hadden ze gezegd dat ze geen Italiaanse koffie vonden in Turkije.
Voorzien van 3 pakken Lavazza koffie varen we naar de diep in het land snijdende baai van Kirkdilim Limani.
Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog een zeilende koffieleverancier zou worden.
Met een aantrekkende Meltemi varen we de volgende dag naar Ikaria. Waar volgens de legende Icarus in zee stortte, toen hij te dicht bij de zon kwam waardoor de was smolt waarmee de veren op zijn rug en armen gekleefd waren.
Ikaria is wat berucht voor de valwinden van de steile kust.
Ook het pilotboek waarschuwt hiervoor. Als we aan de oostkaap komen is het meteen raak. Windstoten van 7 à 8 Bf.
Die veren van Icarus werden er verdorie door de Meltemi afgeblazen. Ik geloof niks meer van dat was verhaal.
Gelukkig is Agios Kirikos niet ver meer. Vanaf de tweede dag zijn we het enige bezoekende jacht in het kleine haventje.
Het is een beetje "off the beaten track"
In de haven loopt een oude Griek rond die Engels praat met een opvallend Amerikaans accent. Na zijn actieve loopbaan in de VS, besloot hij zijn oude dag op zijn geboorte eiland te komen doorbrengen.
" No crazy men with shotguns over here" zei hij.
De Sultan van Fournoi. Als tussenstop naar Samos, ankeren we nog in een kleine baai in de Fournoi eilanden. Sinds mijn bezoek aan Istanboel dacht ik dat de hoogdagen van de harems in deze streken voorbij waren. Niets is minder waar. Hier woont op het strand een oude grijsaard met een bandana, dat moet de tulband voorstellen veronderstel ik. Hij laat zich omringen door enkele fraai gevormde schoonheden aan wie de laatste zomermode voorbijgegaan is.
Het grootste deel van de tijd hangt hij in zijn hangmat in zijn rieten hutje en laat zich bedienen door zijn Afrodites.
De man geeft het begrip "een schone oude dag" een nieuwe dimensie.
Samos roept zegt Hilde. Off we go.
